Over vergrijzing en ons antwoord daarop.
In het kader van een documentaire die in opdracht van de gemeente wordt gemaakt, werd gevraagd een korte brief te schrijven aan de toekomst over de vergrijzing en de rol van de mensen in de derde levensfase daarin.
Beste Toekomst,
Ik hoop dat u deze handgeschreven brief nog kan lezen of dat er iemand is die dat voor u kan doen. Ik hoop ook dat u een beetje voorzichtig bent met onze (achter)kleinkinderen en dat zij blijmoedig in het leven staan. Dat zou mooi zijn en dan is er in ieder geval een familietraditie bewaard gebleven. Oh, ja en ik wil die kids graag met vooruitwerkende kracht de groeten doen? Zou u dat kunnen regelen? Bij voorbaat dank!!
Zo, genoeg gedraald, ter zake.
Niet fraai
Ik schrijf deze brief omdat de vooruitzichten die wij in onze tijd hebben niet zo fraai zijn. Behalve de vele crisissen die er altijd wel ergens op de wereld zijn, is onze samenleving zelf erg aan het vergrijzen. Nog even en we hebben 1 gepensioneerde op 2 werkenden. De impact daarvan is enorm en het levert vragen en zorgen op. Is er straks nog voldoende zorg voor de kwetsbare ouderen? Is dat nog betaalbaar? Hoe voorkomen we dat de ouderen aan de zijlijn komen te staan als een soort tweederangs burgers? Hoe houden we wijken en buurten leefbaar? Hoe kunnen we op een prettige manier met zijn allen blijven wonen en samenleven?
Vitale ouderen
Het zullen vooral de vitale ouderen zijn die antwoord moeten vinden op deze vragen. Van de jeugd of werkenden kunnen we niet te veel verlangen en van de kwetsbare ouderen al helemaal niet. Gelukkig zijn deze vitale ouderen van onze tijd niet voor één gat te vangen. Zij hebben al heel wat meegemaakt: de woelige jaren 60, de koude oorlog, financiële neergangen, de komst van de computer en internet. Zij zullen ook aan deze problemen rondom hun eigen nadagen zeker weer een mooie draai geven.
Vergezicht
Straks zal het zo zijn dat ouderen zich veel beter voorbereiden op later. Zij zullen niet meer zomaar van de ene op de andere dag stoppen met werken, maar een geleidelijke overgang regelen. Bijvoorbeeld door al voor het einde van hun carrière met veel plezier af te buigen naar het sociale domein, in plaats van met tegenzin door te sjokken naar het einde. Zij zullen bedreven worden in het onderhouden van een sociaal netwerk en zo eenzaamheid buiten de deur houden. Er zal een hele andere vorm van vrijwilligerswerk ontstaan en er zullen zorgzame gemeenschappen zijn in elke wijk en buurt. Mobiliteit wordt voor iedereen beter en duurzamer geregeld en mensen helpen elkaar om langer thuis te kunnen blijven wonen. Een deel van de ouderen zullen in clusters wonen ergens in het dorp en naar elkaar omzien. Anderen ontwikkelen juist aan de rafelrand kleine woonclusters omgeven door nieuwe natuur waar het dorp enorm van opknapt. De vitale ouderen participeren straks op allerlei manieren in de maatschappij en worden daardoor van onschatbare waarde.
Obstakels en moed.
Met dit vergezicht rijst ook de vraag die ik u zou willen stellen aan de vooravond van deze ontwikkelingen. Wij hebben er namelijk wel zin in, maar er zijn zeker ook obstakels. Bijvoorbeeld in regels en procedures als het om wonen gaat. Of het feit dat mensen nog niet genoeg bewust zijn van de noodzaak om ermee aan de slag te gaan. Ik weet dat hoop altijd al een belangrijk onderdeel is geweest in de gereedschapskist van de toekomst, maar ik denk dat moed ook in die kist thuis hoort.
Het zou mooi zijn als u degenen die gaan over deze obstakels de moed zou kunnen geven om ze weg te nemen en zou kunnen helpen om anders te durven denken. Er zijn genoeg ideeën voor een mooie toekomst maar er is vooral moed nodig om ze mogelijk te maken.
Beste Toekomst, ik wil u graag bij voorbaat danken voor uw medewerking en tot later.
Prettig Blijven Leven
Januari 2024
